Toespraak Ahmed Marcouch Benefietavond slachtoffers aardbeving Turkije/Syrië Arnhem

Op 7 februari 2023 zijn Turkije en Syrië getroffen door een zware aardbeving. Een jaar later draagt Arnhem bij aan het benefietconcert in Musis Sacrum, verwelkomd door burgemeester Ahmed Marcouch. U kunt op deze pagina zijn toespraak teruglezen.

Goedenavond,

Hartelijk welkom in Musis,

Vandaag precies een jaar geleden beefde de aarde in Zuidoost-Turkije en Noord-Syrië. Volgens de officiële cijfers vielen er in totaal meer dan zestigduizend doden.

Ouders verloren hun kinderen.
Kinderen raakten hun ouders kwijt. 
Vluchtelingen die in Turkije veilig hoopten te zijn, werden bedolven onder de brokstukken van hun gastland.

In beide landen werden miljoenen mensen getroffen door de onvoorstelbare verwoesting. Levens werden vernietigd. Woningen, winkels en werkplaatsen verwoest. Akkers veranderden in een maanlandschap.

Ook hier voelden velen de grond onder onze voeten verdwijnen. Al die Turkse en Syrische Arnhemmers met familie, vrienden en kennissen in de getroffen gebieden. En al die anderen die hun verdriet zagen, hoorden, voelden.
 

De shock over zoveel verwoesting in zo korte tijd. 
De afschuw over de beelden.
De rouw om een familielid dat je een dag eerder nog had gesproken.
De martelende onzekerheid over het lot van geliefden. 
De innerlijke strijd om de hoop levend te houden.

En soms ook de wonderen. De al bijna opgegeven neef die toch ongedeerd bleek. De baby die na honderd uur levend onder het puin vandaan werd gehaald. Flitsen van blijdschap, vonken van vreugde.

Als de dag van gisteren herinner ik me het moment waarop ik met bloedend hart de Turkse en de Syrische vlag hees. Halfstok. 
Symbool van verbondenheid waar woorden tekort schieten. 
Verbondenheid met jullie hier. 
Verbondenheid met jullie familie en bekenden dáár. 
Met al die ontredderde mensen in hun peilloze verdriet.

In de dagen daarna zag ik ook iets anders. 
Ik zag de enorme veerkracht van de Turkse en Syrische Arnhemmers, gesteund door stadgenoten met wat voor roots dan ook. 
Ik zag mensen die dezelfde dag nog begonnen met het inzamelen van spullen en het regelen van vervoer. Dekens, kleren, speelgoed. Inzamelpunten werden overweldigd door de hoeveelheid spullen waarmee mensen kwamen aanzetten.

Talloze vrachtwagens en busjes reden over de Duitse Autobahn. In zuidoostelijke richting, op weg naar het inferno van pijn en puin. Arnhemse chauffeurs reden in de voorhoede. Maar de wagens kwamen uit vele landen. En uit vele plaatsen in Nederland. Ze vormden een karavaan van hulp, een konvooi van hoop.
 

Behalve pijn voelde ik ook trots. 
Trots op de hulpvaardigheid en veerkracht van onze gemeenschap. 
Op onze Turkse en Syrische Arnhemmers, die de moed vonden om keihard aan de slag te gaan.
En op al die anderen, die achter en naast hen stonden. 
Verschillen tussen bevolkingsgroepen vielen weg. Arnhem was één.

Zelf mocht ik meewerken aan de inzamelingsactie van Giro 555 op televisie. 128 miljoen euro werd er opgehaald, een bedrag dat zelden gehaald is. De zogenaamde Bekende Nederlanders die meededen, bleken gewone mensen die deelden in het verdriet. En die vastbesloten waren om hun steentje bij te dragen.

Beste mensen,

Sinds 6 februari vorig jaar is er zoveel gebeurd in de wereld. Maar de wereld mag de mensen in de rampgebieden niet vergeten.
Hoe is het nu met hen?

Er is hard gewerkt. Maar na een ramp van die omvang is een jaar niet lang. Er is nog heel veel te doen. Honderdduizenden wonen nog in containers. Er zijn nog steeds problemen met de watervoorziening en met voedsel. Op de situatie in Syrië hebben we nog minder zicht.

Zovelen zijn niet alleen hun familieleden en huis verloren, maar ook hun werk. Zovelen lijden aan depressies. Zovelen zijn bang. Mijn hart krimpt ineen als ik daaraan denk. Vooral aan het verdriet en de angst van de kinderen.
 

Daarom vind ik deze avond ook zo mooi. Want de opbrengst gaat naar kinderen. En juist naar hen die dat het hardst nodig hebben, namelijk kinderen met een beperking in Hatay. Hulp bij hun herstel, onderwijs , psychosociale zorg. Gecombineerd met aandacht voor hun moeders. Ik denk dat UniSOS geen beter project en geen betere doelgroep had kunnen kiezen.

Beste Arnhemmers,

De aardbeving stemde ons nederig. Wat voel je je als mens klein tegenover zoveel geweld.
Maar wat kunnen mensen samen groot zijn als ze zich verbonden weten. Als ze elkaar steunen. Met water, eten en dekens. Maar ook met een arm om een schouder, een luisterend oor en een troostend woord.

Vandaag herdenkt Arnhem alle slachtoffers. 
Vandaag denkt Arnhem aan alle nabestaanden. 
Is het al een jaar geleden? Nee. Het was gisteren. 
Laten wij elkaar blijven vasthouden zolang dat nodig is.

Tot slot wil ik mijn dank uitspreken aan UniSOS, aan de organisatoren van deze avond en aan alle artiesten die straks voor ons optreden. 
Ik wens iedereen een gedenkwaardige avond!